محدودسازی افشای اطلاعات واحدهای آماری

دو رویکرد عمده همواره مورد نظر سازمان های آماری ملی بوده و هنوز هم است. اولین رویکرد آن ها انتشار آمار و اطلاعات برای برنامه ریزی، سیاست گذاری و ... در جامعه و رویکرد دوم آن ها حفظ محرمانگی اطلاعات واحدهای آماری فردی و موسسه ای است. اجرای همزمان این دو رویکرد توسط سازمان های آماری ملی، چالشی را برای آن ها به وجود می آورد. زیر را که رویکرد اول معادل است با گرداوری داده های غنی و کامل (تا حد امکان) که منبع ها اجازه می دهند. به دنبال آن کیفیت و جزئیات داده ها ارتقا یافته و ممکن است انتشار آن ها منجر به افزایش مخاطره ی افشای هویت و صفت واحدهای آماری شود. بنا بر این محرمانگی اطلاعات گرداوری شده ی این واحدها حفظ نشده و باعث می شود که پاسخ گویان اطلاعات دقیق و کامل را در اختیار سازمان های آماری ملی قرار ندهند و یا با آن ها همکاری نکنند. از این رو کیفیت داده های موجود با افزایش بی پاسخی و یا ارائه ی پاسخ های نادقیق کاهش می یابد و در نتیجه، آسیب های جبران ناپذیری به نحوه ی اداره ی جامعه وارد خواهد شد. یکی از این آسیب های مهم مخدوش شدن برنامه ریزی ها در جامعه است. برای پاسخ به چالش پیش روی تولید آمار توسط سازمان های آماری ملی؛ باید گفت که این سازمان ها می توانند بین انتشار آمارها و حفظ محرمانگی اطلاعات واحدهای آماری، موازنه ای داشته باشند. ابزار آماری لازم برای این موازنه از روش های کنترل و محدودسازی افشای آماری استفاده می کند. این روش ها به دو رسته ی پریشیدگی و ناپریشیدگی قابل تقسیم هستند که برای محدودسازی افشای داده های خرد و جدولی مورد استفاده قرار می گیرند. ابتدا این روش ها به طور مفصل معرفی می شوند و سپس، با توجه به این که اغلب متغیرهای گسترش ساز بررسی شده در سازمان های آماری ملی، ساختار سلسله مراتبی دارند؛ روش های معرفی شده از قبیل پنهان سازی خانه ای بر اساس دو رهیافت جریان های شبکه ای و مرحله وار را روی جدول های سلسله مراتبی منتشر شده توسط بانک مرکزی ایران با نام "نتایج بررسی کارگاه های بزرگ صنعتی کشور" در سال های ‎1383‎ و ‎1384‎ برای حفاظت از محرمانگی اطلاعات به کار می بریم